Begin januari 2008 werd ik aangevallen door een Schotse Hooglander. Van oorsprong afkomstig uit een gebied waar hij zich alleen op de wereld kan wanen, wordt ‘ie nu in Nederland op iedere vierkante kilometer natuur gedropt. Niet echt hot news, maar wel aanleiding tot steeds weer nieuwe incidenten.
Houd minimaal afstand
In goed gezelschap wandelde ik op de betreffende vroege januaridag op een kleine natuurpostzegel aan de rand van Haarlem: landgoed Koningshof. We namen de buitenste ring (er zijn niet zoveel paden in dit reservaat) en na bocht drie stond daar ineens zo’n verzamelde vierduizend kilo vlees lekker te tutten in de bosjes. Tot zover niks aan de hand. Echter, er stond er ook één op het pad. Ons pad. Ik keek recht tegen z’n gespierde kont. Nu ken ik de regels: houd minimaal 25 meter afstand. Maar het terrein heeft de grootte van twee pannenlappen, dus als we zover om moesten lopen, stonden we zo weer buiten het hek.
Midden in mijn buik
Mijn vriend – normaal een koene ridder – vertouwde het niet en wilde omkeren. Ik dacht ‘ze worden hier gedropt, dus zal het wel goed zitten’ en moedig schreed ik voorwaarts. Maar ik had nog geen twee stappen gezet of de onberekenbare griezel draait zich tergend langzaam om en doet een paar stappen in mijn richting. ‘Hij wil vast even snuffelen’, denk ik nog in al mijn onschuld. Maar ineens accelereert de kolos en plaatst daarbij zijn bolle kop midden in mijn buik.
Driehonderd kilo
Het was een jonkie, zonder martelwerktuigen op z’n hoofd, maar het was evengoed driehonderd kilo schoon aan de haak (vertelde de boswachter mij later). Nu kan ik veel hebben, maar daar ben zelfs ik niet tegen bestand en weldra zeeg ik ineen als Giuseppina Strepponi in de opera van Verdi. Nou ja, wat versneld afgedraaid dan. Nu sprong mijn edele ridder op en begon als een ware vogelverschrikker wild met zijn armen en benen te zwaaien onder het uitstoten van aapachtige klanken. Het rund keek vreemd op, daar had ‘ie toch niet van terug en ineens zette hij het op een lopen. De laffe koe.
Stier velt vrouw
Eenmaal thuis belde ik de krant. Niet dat ik zelf nou zo graag voorpaginanieuws wilde zijn en zeker niet als gevloerde bella donna, maar stel dat ‘ie het de volgende keer weer op z’n heupen kreeg en ditmaal met een actieve senior van 80 ging jongleren….
Afijn, die krant plaatst het stukje, maar ik had niet gerekend op de snuiters die alle online podia afstropen, vooral die van de regionale kranten, naarstig op zoek of er nog wat te keten valt. En stier velt vrouw is voor die jongens toch echt een soort dubbele Breezer. Schuilnaam Sjaaltje13 vermoedde dan ook dat het wel te maken zou hebben met, ik citeer, ‘een opstandige poes die eens per maand krols begint te worden.’
Schotse Hooglanders als hobby
Anderhalf jaar na dato belt ineens de regionale omroep. Er zijn weer wat incidenten geweest met onze Schotse vrienden her en der en of ik mijn verhaal opnieuw wilde doen, ditmaal via de ether. Man met als hobby Schotse Hooglanders in een weitje was voor, ik was tegen. Ja hoor, dat wilde ik wel.
We togen ditmaal naar de Kennemerduinen, waar de verslaggever op het ludieke idee kwam om ons een toneelstukje te laten spelen. Ik was ik op de bewuste bullfight-dag van anderhalf jaar geleden en de cameravrouw moest – met camera – bully spelen, zodat het net leek of ik weer werd aangevallen. We hebben de scène een paar keer over moeten doen.
Jungleduinen bij Bergen
Toen ook dit avontuur weer ten einde was, dacht ik dat alles wel tot rust zou komen. Tot ik in december 2010 ineens werd gebeld door een vrouw, ik schat midden dertig. Ook zij had mij via Google gevonden en vertelde onlangs van haar paard te zijn gesmeten in de duinen bij Bergen. Een Schots liefje was achter hen aan komen hollen en haar paard was zo geschrokken dat hij het op een lopen zette alsof de hele dierentuin van Artis hem op de hielen zat, de hengst uren zoek was, uiteindelijk werd gevonden door de politie en nooit, maar dan ook never-nooit die jungleduinen meer in wil. Of er misschien een actiegroep bestond tegen de Schotse Hooglanders, vroeg ze mij. Ik moest haar helaas teleurstellen.
Ook incidenten met Schotse Hooglanders meegemaakt? Aangevallen door een Schotse Hooglander? Reageer!*
*De opdracht:
Deze column schreef ik voor mijn eigen blog Moonblog (een blog over de openbare ruimte en het gedrag van mensen) op 14 april 2010. Er kwamen zeer veel reacties op (vooral van mensen die ook incidenten met deze dieren hadden meegemaakt). Met dit blog ben ik op 23 februari 2020 gestopt (deze reacties zijn toen helaas niet bewaard gebleven).
Nawoord:
Opnieuw een boswachter gesproken, nu van Het Goois Natuurreservaat. Hij vertelde wat de tekenen zijn dat het niet goed gaat tussen jou en de Schotse Hooglander:
- Als de Schotse Hooglander ineens wat onrustig wordt, alsof ‘ie ‘jeuk’ heeft, met z’n kop naar achteren slingert, met de poten gaat schuifelen, dan betekent dit voor jou ‘oranje licht’.
- Ook als ‘ie je strak aankijkt, is dat al een teken dat ‘ie zich niet comfortabel voelt met jouw aanwezigheid.
- Gooit hij z’n kop naar beneden, dan betekent dat ‘rood licht’: hij is klaar voor de aanval (maar voor je dat doorhebt, lig je waarschijnlijk al op de grond).
Eventuele oplossing in nood:
1. Maak je groot (met armen en benen zwaaien).
2. Maak geluid.
Foto: door Pixabay via Pexels
16/07/2024 – Bij het fotograferen van een bijna uitgebloeide orchidee langs het Laarzenpad in Berkheide (Zuidduinen; Wassenaar – Katwijk) verscheen uit het niets, vanachter een zandige stuifduin, opeens de prachtige rossige kop (met even mooie als angstaanjagende hoorns) van een solitaire Schotse Hooglander, of beter Hooglandse, die mij enigszins geagiteerd schuddend met zijn kop (en hoorns … ) aanstaarde—alleen ze voelen zich meestal niet zo op hun gemak … En ik had nog wel zo gekeken of er geen runderen in de buurt waren, want ik heb het niet zo op die grote grazers … (maar kan uiteraard ook niet door de stuifduinen heen kijken).
Foto toch maar snel genomen …; nog tijdens de opname een heftig gekraak: de hooglander probeerde zich met zijn aanzienlijke massa door de duindoornstruiken naar beneden te storten, in een drieste charge, maar kon er uiteindelijk toch niet goed doorheen komen (die duindoorns zijn inderdaad doornig…). Zij(!) liep toen toch maar om het struikgewas heen, om zo via het reguliere Laarzenpad dichterbij te komen. Ik had al wijselijk besloten om niet af te wachten of de hooglander gewoon nieuwsgierig of misschien overstuur was.
Helaas was ik er deze (eerste …) keer met mijn fiets aan de hand (had het bezoek niet gepland): wat uiteraard niet zo handig is in deze zandige stuifduinen … Kostbare optiek en andere zaken zaten in de fietstassen (inmiddels voor zulke gelegenheden in een rugzakje gepropt …) Een fiets is een serieuze handicap op kronkelende, rulle duinpaden met overal hakende struiken, zeker als je onverhoeds snel de benen zou willen nemen, zoals nu.
Men wordt verondersteld een afstand van 25 meter tot deze grote grazers te houden, maar die hooglandse had de borden duidelijk niet gelezen en kwam tegelijk nieuwsgierig en geagiteerd steeds dichterbij. Ik ben toen maar zo rustig mogelijk, maar stevig doorstappend, naar mijn fiets gelopen, die midden in de duinvallei stond, met een nieuwsgierig half nerveus springende en half gemoedelijk sjokkende hooglandse op mijn hielen. Daarna een lange, moeizame tocht bergop- en afwaarts, zwoegend langs te smalle duinpaadjes met mijn XXL-fiets aan de hand, met de hooglandse op ongeveer 5 à 10 meter afstand, voor ongeveer 250 meter … Toen verloor zij plotseling haar belangstelling en nam een afslag naar links.
Achteraf gezien was zij misschien vooral geprikkeld door mijn fiets, die midden op de grazige, natte duinvallei geparkeerd stond: iets dat zij wellicht nog nooit gezien had. Ik bevond mij aanvankelijk inderdaad tussen de hooglander en de fiets, en misschien keek zij wel zo geagiteerd naar mijn fiets … Het is bekend dat deze hooglanders bijzonder kippig zijn en de Sparta Maxx (met een 75cm frame) heeft ongeveer hun schofthoogte en … het fietsstuur lijkt toevallig ook een beetje op de wijd uit elkaar staande hoorns van een Schotse Hooglander, en buigt in mijn geval bovendien licht naar beneden (hetgeen typisch is voor de hoorns van de hooglander stier, als ik het goed begrepen heb)? Misschien had de hooglandse gewoon goesting bij het zien van deze stoere fiets aan haar einder?
Verder geen vervelende gevolgen, behalve een wat nattere bilnaad dan normaal bij het verlaten van het natuurgebied en ook wat meer zand in mijn schoenen, en misschien heb ik een tragisch gefrustreerde kalverliefde achtergelaten? Maar we hebben allemaal wel verhalen over onbeantwoorde liefdes; het hoort er wellicht bij.
Mijn fietsenmaker heeft me een paar jaar geleden mede moeten delen dan mij Sparta Maxx afgeschreven is; misschien is het Laarzenpad een gepaste laatste rustplaats?
Dag, ik ben blij dit te lezen, ik heb helaas een heel beangstigende aanval meegemaakt, afgelopen maandag, in het Schinkelbos in Amstelveen. Ik begrijp dat je met je blog gestopt bent in 2020. Ik ben heel erg benieuwd naar andere verhalen en hoop van harte dat je contact met me op wil nemen. Hartelijke groeten, Anna
Dag Anna,
Wat vervelend dat jij ook zo’n ervaring hebt. Destijds kreeg mijn blog veel reacties van mensen die iets soortgelijks hadden meegemaakt. En dat was, vrees ik, slechts een tipje van de ijsberg, want veel mensen melden het niet. Zo’n ervaring is inderdaad beangstigend en werkt traumatisch, heb ik ervaren. De natuurbeheerders weigeren helaas een meldpunt in te stellen, dus was mijn blog een soort ‘meldpunt’. Goed dat je het online meldt. Wellicht volgen er – ook op deze website – meer. Zelf houd ik sindsdien die dieren voortdurend ‘in de gaten’. Als ze te indringend kijken, verander ik mijn route of maak rechtsomkeer. Het vervelende is dat deze beesten ook in veel te kleine natuurgebieden lopen (zie ook mijn eigen ervaring), waardoor je in dergelijke gebieden niet echt meer rustig kunt lopen…als mens. In die gebieden kom ik dus ook niet meer.
Hgrt, Monique