Journalist worden: wat leek mij daar zo spannend aan? De actualiteit, het schrijven, de interviews en de rol in de maatschappij als beschouwer, commentator en verslaggever: het leek mij allemaal geweldig. Mijn ideale rol: beschouwer van de wereld en daarvan verslag doen in verhalen die aanzetten tot nadenken.
Zo schreef ik jaren geleden een kritisch betoog over esthetische persfotografie dat in de Volkskrant werd geplaatst. Destijds heeft het artikel veel stof doen opwaaien. Naast een roerige discussie in de brievenrubriek, volgden er uitnodigingen van radioprogramma’s ‘De ronde tafel van Pam ‘, ‘Hans Brinker ‘ en tv-programma’s ‘Zappelin ‘ en ‘ Nou dit weer ‘ als ook voor een Forumdiscussie op de School voor de Journalistiek in Zwolle. Tot jaren daarna zag ik het onderwerp terug als thema voor een scriptie.
Actuele discussie
Ook schreef ik een artikel naar aanleiding van de discussie of Nederland ooit te vol is (dit onderwerp is al decennia actueel). Het gesprek ging destijds vooral over de ruimte die er is – en die we voelen, die we moeten delen en die we missen. Nu is deze discussie wat grimmiger (en complexer) geworden. Mijn insteek was: hoeveel fysieke leefruimte heeft een mens minimaal nodig? Hoeveel natuur, rust en stilte? En wanneer keert het gebrek daaraan zich tegen de soort? Is Nederland ooit te vol? Over de frictie tussen gevoel en de feiten. Het artikel werd geplaatst in (voormalig) Intermediair.
Wat doe ik nu?
Recent heb ik mijn werkzaamheden als publicist/journalist weer opgepakt, waarin ik onbelichte zaken rond actuele onderwerpen onderzoek en daarover artikelen schrijf in de onafhankelijke (kwaliteits)media.
